چشممان روشــــــن....عزیزمان آمد

سلااااااااااام

سلااااااااااااااااااااااااااااااااااام

خواننده گرامی هم اکنون مطالب بنده را از منزل خویش و در جوار همسری میخونید

همین الانه الان ساعت ٤:٠٨ دقیقه بعد از ظهر ٢٦ اسفند ماه ١٣٩١

٢١ ساعت که دنیا باز هم بهم لبخند زده و همسری منو بهم رسونده

هورااااااااااااااااااااااااا

هیـــــــــــس !!! همسری داره چُرت مرغوب میزنه

جاتون خالی برا اومدن همسری کولاک کردم

خونه، تمیــــــــــــــــز !

غذای مورد علاقه همسری ، آماده !

فضای منزل پر از انوار شمعهای سوزان.....پر از عطر گلهای نرگس و زنبق

لی لی ، تَر گل و وَر گُل ........آماده و منتظــــــــــر

و دوربین آماده

البته !!!

همه ی اینا تو ذهنم دقیقا همینجوری بودااااا

ولی...........

زمان ورود همسری ، بنده با خیال راحت زیر دوش آب گرم بودم

قسمت نبود دیگه

همسری از چند روز قبل به من گفته بود که برای ساعت ١ بعد از ظهر بلیط گرفته و با حساب کتابای بنده حدود ساعت ٨ اینا میرسید

منم که خونه مامان همسری بودم و تا برسم خونمون شد ساعت ٤

از اون موقع هم منتظر مامانم اینا بودم که وسایلی رو که از قبل خریده بودیم رو برام بیارن که من شام بپزم

ولی افسوس که دیر اومدن مامان اینا همانا و مواد اصلی رو جا گذاشتن و دوباره برگشتن و......... همانا

منم اسیــــر که اگه برم حمام میان و کسی نیس در و باز کنه براشون

تا بریم گل بخریمو تا غذا رو بذاریم رو گازُ تا شمع بچینمو ..........

شد ٦:٣٠ تقریبا.... پریدم تو حمام که زود بیام سراغ خوشجل و موجل کردن

که ناگهان صدای(بـــــــلــــــه)ی همسری رو شنیدم و تنها واکنشی که تونستم نشون بدم این بود که با قیافه آویزون گفتم : اِ  چرا زود اومدی

این شد که

غذا آماده نشــــــــده

شمع ها همه خاموووووش

لی لی ،خیس و وا رفته

و دوربین بی دوربین

خاطره ای شد برا خودش

اینم دسته گلی که برای همسری گرفتم و شمعایی که در حضور خودش روشن کردم